Greška ili namera vladike Sergeja ?

 

Greška ili namera vladike Sergeja izostavljanjem spominjanja političke emigracije!

 
Pre izvesnog vremena dobili smo napomenu od jednog čitaoca našeg sajta, o jednom članku vladike Sergeja, koji je objavljen u prvom izdanju, novo osnovanog časopisa Eparhije frankfurtske i sve Nemačke „Sabor“.

U tom članku se nigde nepominje politička emigracija, koja je zaslužna za početak crkvenog života i izgradnju prvih Hramova-Bogomolja van Otadžbine.

Iako malobrojna, još postojeća politička emigracija van Otadžbine u UBKJV“DM“ za Nemačku, u ime svih političkih emigranata koji više nisu telesno među nama,  koji su svoj zemaljski put završili kao politički emigranti van Otadžbine, svedočastva i istorije radi, protivi se rečima, Episkopa frankfurtskog i sve Nemačke.

Obratimo pažnju na neke od reči napisane u članku, jednog autoriteta, koji je opozvan da svedoči istinitost događaja:

„Kada čovjek namjeri da napiše koju riječ, neku poruku, pismo ili knjigu, to znači da se nešto važno desilo. Mi kao ljudi pišemo, jer želimo da posvedočimo o događajima, ljudima i činjenicama koji su se zbili u našim životima. Iz takvih razloga napisana su Jevanđelja i sve biblijske knjige, jednako kao i sva kasnija dela crkvene književnosti, koja su imala uvek isti cilj: svedočenje o ljubavi Božjoj prema čoveku. Otuda i mi, koji počinjemo sa ovim novim časopisom, koristimo priliku da već u uvodnoj reči posvjedočimo o čudu ljubavi Božje, koja se desila sa našim vernim narodom na području današnje Republike Nemačke.
Desilo se, naime, da jedna mala zajednica pravoslavnih Srba, sačinjena od bivših logoraša zatočenih u fašističkim kazamatima, u čijim redovima su se našli i nekoliko pravoslavnih sveštenika, odmah po završetku Drugog svetskog rata, organizovala se kao Crkva Božija, u svega par parohija na teritoriji tadašnje republike Nemačke“.

Već  drugi put u kraćem vremenu, (nama poznato) Episkop Sergej spominje  ratne zarobljenike – bivše logoraše zatočene u fašističkim kazamatima.

Prvi put se svečano preko medijske štampe („ Vesti“), pominju 116 oficira mučenika nastradalih u bombardovanju logora Osnabrik 6. decembra 1944.godine, kojom prilikom je vladika Sergej predstavio i novu ikonu samo za njih urađenu.

Drugi put u ovom članaku, čijim povodom se i javljamo, spominju se kao osnivači Crkve na predelu Nemačke.

I prvi i drugi put izostavljen je sveopšti pojam, svih onih koji su odbili da se vrate u Otadžbinu, i onih koji su kao vojska izbegli a on glasi izbeglice- politički emigranti. Svako ko je odbio da se vrati u Otadžbinu, učinio je to iz čisto političkog razloga, otuda i naziv politička emigracija. Isti ti preživeli zarobljenici, koji to više nisu bili, a odlučili su da ostanu van Otadžbine, postali su politički emigranti.

Izbegavati reč politička emigracija, pri pominjanju važnih događaja iz prošlosti, je izbegavanje svedočenja istinitosti, i to nikako nepriliči stubu Istine – Crkvi, čiji je vladika predstavnik.

Takvim izostavljanjem pominjanja političke emigracije, već više puta, vladika nas vraća u prošlost, i sećanje na Tita, kome je ta politička emigracija bila rana.

Vladika u tekstu nastavlja:

“ Desilo se, naime, da jedna mala zajednica pravoslavnih Srba, sačinjena od bivših logoraša zatočenih u fašističkim kazamatima, u čijim redovima su se našli i nekoliko pravoslavnih sveštenika, odmah po završetku Drugog svetskog rata, organizovala se kao Crkva Božija, u svega par parohija na teritoriji tadašnje republike Nemačke“.

Šta je sa ostalima koji su kao nepobeđena Kraljevska Jugoslovenska Vojska izbegli na ovim predelima Nemačke, tada pod kontrolom Saveznika?

Šta je bilo sa njima?

Da li su i oni imali „nekoliko pravoslavnih sveštenika“ i da li su još u logoru Eboli imali bogoslovsku školu, i da li su se organizovali kao Crkva Božija?

Evo šta su oni imali:

„Jer je Eboli bio nešto još mnogo više – ravnogorski duhovni centar, koji je kao kula svetilja blagotvorno zračio na celokupnu našu emigraciju. Dve njegove Štamparije – jedna Kraljevska, a druga HZMLJ, jedine koje emigracija ima, utrkivale su se u aktivnosti i s mukom su uspevale da podmire intelektualne potrebe svega onoga što van Otadžbine nacionalno oseđa i misli, ne samo u Italiji, već i daleko preko njenih granica. A eboliske škole, od osnovne „Draže Mihailovića” preko Gimnazije „Kralja Petra II”, Srednje tehničke, Pedagoškog tečaja, Bogoslovije do Teološkog Fakulteta, kao i Kulturne ustanove: Kulturno-prosvetni savet, Narodni i Seljački Univerzitet, pozorišta, bioskopi, muzike, horovi, narodni folklor, Kolo srpskih sestara, Učiteljskog i Profesorsko društvo, radili su punim zamahom i sa zavidnim uspehom. HZMLJ zaslužuje pri tom naročitu pažnju;
Jer je Eboli bio postao najmilija nada naših u zemlji i najveća i najsigurnija zaloga za budućnost našega naroda“.

Ovakve i slične izjave vladike, skreću pažnju svima koji više o tome znaju, na postojanje dve Crkve Božije, na predelu Nemačke.

Jedne koja je osnovana od političkih emigranata van Otadžbine, i druge koja sa političkim emigrantima nije delila mišljenje. Otuda verovatno stavljanje akcenta na zarobljenike, koji do njihovog zarobljeništva nisu bili politički emigranti.

Pitamo se zašto to čine?

Navodimo šta je đeneral Damjanović rekao, još onda na početku emigrantskog vremena, o toj emigraciji, koju bi danas neki rado da izbrišu iz sećanja:

„Oprobanim i prekaljenim borcima đenerala Draže Mihailovića nije potrebno govoriti: kako da se u buduće drže prema Titovim izmećarima. Svoje raspoloženje prema njima jasno ste izrazili na glasanju 27. jula 1946. u Eboliu; pokazali ste ga celom svetu 25. januara 1947. u Neapulju; a upozorili na to i naše zaštitnike 20. juna 1947. u Grosenbrodu: mi smo dva sveta! Dok Kraljevski steg ne zameni crvenu petokraku na Dedinju, nema za nas mesta u Otadžbini“!

Navodimo i šta je đeneral Damjanović tada rekao o ratnim zarobljenicima:

” Srešćete i usput, i u logorima, i na poslu, našu braću i po krvi, i po patnjama i po shvatanjima – bivše zarobljenike. Ne zaboravite nikada: da su ti ljudi preko šest godina već u tuđini, živeći pod najtežim ropskim uslovima; da su i oni po shvatanjima svojim Ravnogorci, ali da nisu imali sreće, da to i na delu- u šumi – pokažu. Pomozite im kad god možete, ali svakoga od njih zapojte našim ravnogorskim eboliskim duhom. Stvarajte sa njima što čvršće zajednice, na koje će se jednoga dana moći računati, kao na vas same! Jačajte svuda kulturne veze i razvijajte duhovni život do maksimuma, korisna inicijativa u ovom pogledu svakoga od vas dobro je došla! Svaki budući naš logor mora biti minijaturni Eboli a svi logori što čvršće međusobno povezani, zajednički napori moraju dati i ploda To od vas s pravom traže ne samo Kralj i Otadžbina, već i milioni žrtava pali za iste ideale kao što su vaši! Ugušujte u sebi i oko sebe bolesne lične ambicije i svu svoju aktivnost uputite opštem dobru”.

Svedočanstva i istorije radi, za sve koji ne znaju, i za mlađu generaciju.

Politička emigracija u Udruženju Boraca Kraljevske Jugoslovenske Vojske „Draža Mihailović“za Nemačku

Ispod možete pročitati ceo tekst Episkopa Sergeja.

Sabor – Novi časopis Eparhije frankfurtske i sve Nemačke

2. Septembar 2015 – 10:49

Početkom septembra 2015. godine iz štampe je izašo SABOR – novi misijski časopis Eparhije frankfurtske i sve Nemačke .

Kada čovjek namjeri da napiše koju riječ, neku poruku, pismo ili knjigu, to znači da se nešto važno desilo. Mi kao ljudi pišemo, jer želimo da posvedočimo o događajima, ljudima i činjenicama koji su se zbili u našim životima. Iz takvih razloga napisana su Jevanđelja i sve biblijske knjige, jednako kao i sva kasnija dela crkvene književnosti, koja su imala uvek isti cilj: svedočenje o ljubavi Božjoj prema čoveku. Otuda i mi, koji počinjemo sa ovim novim časopisom, koristimo priliku da već u uvodnoj reči posvjedočimo o čudu ljubavi Božje, koja se desila sa našim vernim narodom na području današnje Republike Nemačke.

Desilo se, naime, da jedna mala zajednica pravoslavnih Srba, sačinjena od bivših logoraša zatočenih u fašističkim kazamatima, u čijim redovima su se našli i nekoliko pravoslavnih sveštenika, odmah po završetku Drugog svetskog rata, organizovala se kao Crkva Božija, u svega par parohija na teritoriji tadašnje republike Nemačke. Uskoro, zbog priliva velikog broja pravoslavih Srba i njihove ljubavi prema Bogu, Crkvi i bogosluženju, ukazala se potreba, pa je 1969. godine osnovana Eparhija zapadnoevropska i australijska, na čelu sa episkopom Lavrentijem, u čiji sastav su ušle pomenute parohije. U istorijskim analima koji svjedoče o životu naše eparhije iz njenog ranog perioda, stoji naveden jedan interesantan događaj: ,,1978 god. kupljene dve kuće u Himelstiru” (Srpska Pravoslavna Eparhija srednjoevropska, Šematizam 2014, str.12). Iz perspektive zapadno-evropskog čoveka, ,,dve kuće“ se možda ne računaju kao nešto mnogo, međutim za ovako malu zajednicu vernih hrišćana, to je bio “dar sviše“. Jer upravo tu, u Himelstiru, poniknuće kasnije centar naše eparhije. Iz tog perioda, pamti se još jedan događaj. Naime, malo ranije, tačnije u drugoj polovini 1972. godine počela je sa radom eparhijska štamparija, prvo u Diseldorfu a potom u Himelstiru. Pored mnogih značajnih knjiga, istovremeno se štampaju i značajni crkveni časopisi. Dakle, otkad postoji naša eparhija, postoji i potreba za štampanjem crkvenog časopisa. Predanje će se održati i dolaskom Njegovog Preosveštenstva episkopa srednjoevropskog G. Konstantina, čijim dolaskom eparhija postoji pod novim imenom kao Eparhija srednjoevropska. Iako suočena sa velikim iskušenjima, poput građanskog rata u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini i novim srpskim migracijama na ove prostore, rad štamparije se ipak nije prekidao.

Dakle, iz malih ,,post-holokaust parohija“, iz dve kuće u Himelstiru, iz iznajmljenih bogoslužbenih mesta, mi danas imamo formiran eparhijski centar sa ozbiljnom administracijom, osnovane crkvene opštine i organizovan bogoslužbeni život gotovo svuda gde žive pravoslavni Srbi, po Nemačkoj. A iz staranja i ljubavi prema pisanoj reči, proizašloj iz mastila naše stare štamparije, nastaje danas naš časopis Sabor. Šta je ovo, ako ne čudo ljubavi Božije? Danas je naša eparhija izrasla u ozbiljnu crkvenu zajednicu (sabor) odnedavno pod novim imenom, Eparhija frankfurtska i sve Nemačke. Bez sumnje, ulazimo u novu eru našeg crkvenog života, gde ćemo ako Bog da, pored novog administrativnog centra u Frankfurtu, imati i novi časopis tj. glasilo naše eparhije. Ovaj časopis, koji je pred tobom, bogoljubivi čitaoče, biće, vjerujemo, kao i sva crkvena knjiženost do sada, pismeno svedočanstvo o čudu ljubavi Božije prema čoveku.

Sabor, kako je naziv našeg časopisa, ključna je riječ za nas pravoslavne Srbe u Nemačkoj. Zato što smo se sabirali i što se sabiramo kao Crkva Božija na Liturgijama oko svoga episkopa, zato što smo se sabirali kao narod Božiji u ime Oca, Sina, i Svetoga Duha kako bi svedočili svoju ljubav i veru pravoslavnu, Bog nas je silno ljubio i obilno nas darivao svojom blagodaću. Prolazeći danas kroz iskušenja zapadnog sveta u kojem živimo, samo nas sabor može spasiti. Da Bog da se sabiramo u Crkvi, u svojim svetinjama, da sabiramo svoj um u srca naša i da odatle neprekidno blagodarimo našem vaskrslom Gospodu Isusu Hristu. A časopis Sabor neka bude pismeno svedočenje te naše ljubavi prema Bogu i Crkvi Njegovoj.

Sa blagoslovom,

Episkop frankfurtski sve Nemačke

+ SERGIJE

Izvor: Eparhija frankfurtska i sve Nemačke